Onder het afdak van de echte wereld schuil ik voor het naderend onweer.
Het zat in de lucht.
Ik rook het al van ver.
Zij die geestelijk onstabiel is, zij die haar kracht langzaam verliest.
Verliest de werkelijkheid uit het oog.
Gebeten door de natuur.
Omarmd door besef en verdwazing.
Er wordt niet gehuild...er wordt niet opnieuw begonnen.
Dit pad lijd slecht naar het eind.
Ik hoop dat het pad oneindig is.
Ik hoop dat het pad niet doodloopt.
Zij die gaat...groet U.
Een mooier eind zou er toch moeten zijn.
Ieder gaat zijn weg en bewandeld zijn wegen.
Om uiteindelijk op dat verdomde kruispunt uit te komen.
Daar waar je moet kiezen tussen links of rechts.
Of rechtdoor?
Geen weg terug.
Daar heb je al gelopen en daar is je spoor al getrokken.
Het liefst zou je hard terug rennen in de veilige haven van de moederschoot.
Echter zij zijn je al voor gegaan zodat je ze alleen kan ontmoeten als je op het verkeerde spoor zit.
De doodlopende afslag van je leven.
Gepopt en genageld en verkeerd in elkaar gezet.
Het monster dat je van binnen kaal vreet.
Waardoor je nooit meer jezelf zal zijn.
Waardoor je ooit, nooit meer in de spiegel durft te kijken.....
En een ieder die vecht, verliest uiteindelijk toch.
Omdat het te sterk is.
...en ik verzwak.
Heb je ooit in de auto gezeten en gedacht terwijl het tegenliggend verkeer langs raast...
Een ruk aan het stuur te geven naar links bij het zien van een vrachtwagen.
En het toch niet doet.
Omdat...
Omdat je dan iemand betrekt in jouw lot.
En dat mag niet.
Nooit niet.
Niet in mijn lotbeschikking.
Deze maanden worden hard...meedogenloos.
Eenzaam en pijnlijk.
Zal ik vechten of....
Zal ik nu al opgeven.
Geef ik me gewonnen voordat ik echt verloren heb?
Als ik in mijn ogen kijk weet ik reeds het antwoord.
Ben niet voor niets nu al aan het afscheid nemen.
Wie zal er voor mij zijn als ik uiteindelijk mijn ogen sluit.
Of sluit ik ze nu al?
Ben ik blind voor wat gaat komen, en wil ik het wel?
Denkend aan....
Denkend aan.....
Kon toch al niet slapen.
Straks kan ik het allemaal inhalen.
....toch?
Zing Vecht Huil Bid Lach Werk én Bewonder...
Zoiets.
Ik bid tot hem...ik schreeuw tot hem.
Ik lach hem uit.
Bespot hem.
Vervloek hem.
Hij...(denk ik) bestaat dus gewoon echt niet.
Dat wist ik wel....maar toch.
God is en blijft een klootzak....(hij dus)
Hij snapt het niet of hij is de grootste moordernaar aller tijden.
Waarschijnlijk geniet ie er van.
Maar goed.
Hij bestaat niet!
En toch praat / huil / schreeuw / bid (bijna)/ praat ik tegen iets.
Iets dat er niet is.
Al wat rest is slaap.
Want als je slaapt dan ben je er ook niet meer....
Zoiets dus....
Niks ziel.
Nop.
Ik zing zoals ik gebekt ben.
Dus ik bid...
Ik vecht..
Werk...nog...
Lach...ook nog...tot huilens aan toe.
Bewonder...niet!
Verwonder!
Het is nog steeds een droom..nachtmerrie.
Straks druk ik de wekker uit.
Sta op en kijk in de spiegel.
Ik ben kaal.
En god staat achter mij en lacht.
Hij bewondert mijn kale hoofd.
Godver.....
Ik ga een verhaal schrijven! Tenminste,... dat ga ik proberen.
Toen de trein was gestopt en ze uitstapte leek je opgelucht...
Alsof er een last van haar was afgevallen.
Ze keek in de ogen van de wegsnellende mede passagiers,
die allen strak voor zich uitkijkend hun weg vervolgden.
Trap af, menigte door, hal in, hal uit de straat op.
Een waterig zonnetje scheen op haar neer.
Het was fris.
Haar adem sloegen als wolkjes van haar ziel de lucht in.
Oplossend in het niets.
Met strakke pas op weg naar huis.
Haar veilige haven.
De kou sloeg langs haar blote benen omhoog.
Het tintelde..
Ze voelde weer iets van haar sexualiteit opladen.
Zomaar, plots, ineens.
Dat had lang schuil gezeten.
Was weggestopt in een donker hoekje.
Daar waar ze aan verslaafd was geweest.
Dat wat bruut aan de kant was gezet.
Die koude tinteling langs haar benen.
Ze zuchtte diep, en een wolkje asem steeg opnieuw op.
Ze probeerde het te pakken maar greep in het luchtledige.
Een glimlach omsloot haar lippen.
Ze knoopte haar jas los en stak haar handen in haar zakken.
Spreidde de jas open en begon langzaam aan haar pas te versnellen.
De kille natuur sloeg tegen haar hemdje.
En haar tepels reageerden direct.
Als met vleugels uitgerust liep...rende ze over straat.
Haar handen flapperde in de jaszakken.
Waardoor het even leek of ze daadwerkelijk een poging
ondernam om op te stijgen.
Haar glimlach werd een volle lach.
En de koude maakte dat haar ogen begonnen te tranen.
De witte gelaatstrekken begonnen te verkleuren tot iets
dat deed denken aan een gezonde blos op haar wangen.
Om na een tiental meters terug te keren op de straat klinkers.
Huiverig sloeg ze haar jas dicht.
En liep in één gedoken naar huis.
Het schemerde al toen ze haar jas ophing in de gang.
Haar schoenen uitschopte in de hoek en de kamer binnen liep.
Ze zakte in haar bank neer en zuchtte opnieuw.
Geen asem.
Het was heerlijk warm in huis.
Ze begon haar benen op te warmen door ze te wrijven.
Waardoor haar rok omhoog schoof en haar mooi gevormde benen
totaal ontbloot waren.
Even ging haar vinger onderlangs het driehoekje van haar slipje.
Om de verhitte warmte van haar vagina te laten ontsnappen.
Toen stond ze op en knoopte haar hemd los.
Trok het uit en hing het over de stoel.
Haar bh volgde.
En ze liep op de spiegel af.
Haar handen kruislings voor haar borsten geslagen.
Eerst keek ze zichzelf diep in de ogen.
Alsof ze meer dacht te zien dan dat er was.
Misschien hoopte ze dat ze zo inzicht in zichzelf kreeg.
Dat ze de antwoorden daar dacht te vinden.
Ze sloeg haar ogen neer en liep naar de keuken.
Ze was in gedachten weg gezonken.
En toen ze de koelkast open deed trok ze haar slip uit.
Wierp het ding nonchalant op de grond en keek wat de koelkast haar te bieden had.
Ze voelde de spetters van het bakkend vlees op haar armen slaan.
Slechts gehuld in een schortje tot boven de knie.
Haar volle ronde billen staken er prachtig achter uit.
Terwijl haar borsten probeerden om de voorkant van het schort te penetreren.
En toen ze zichzelf op haar blote kont neerzette in de keukenstoel,
toen sloeg de eenzaamheid weer hard toe.
Ze kon er in verdrinken als ze dat wilde.
Maar ze had zichzelf beloofd om sterk te zijn.
Nu vooral.
Haar hoofd moest helder blijven.
Denkend aan wat ging komen.
En hoe het zou gaan.
En of het ook zou helpen.
En...en...en...
Vragen spookten door haar hoofd.
De rode blosjes verblekend.
Op het aanrecht lag nog een pakje sigaretten.
En in de kamer stonden nog tig flessen drank.
Verboden vruchten.
Er stond geen wind, maar haar ogen traande.
Ze had geen honger.
Stond op en stak een sigaret op uit het pakje op het aanrecht.
Een diepe haal maakte, leek het, haar gezicht grauw en grijs.
Ze drukte hem snel uit.
Alsof ze betrapt was.
De laatste rookwalm kwam uit haar mond.
Met haar hand greep ze er doorheen.
De radio meld het nieuws van 03.00 uur.
Achtergrondnieuws.
Weggezet in de huiskamer waar slechts 1 kaars brand.
Denkbeeldig voor haarzelf gebrand.
Dat zou ze elke dag...nacht gaan doen.
In haar favoriete houding.
Zittend met haar benen opgetrokken, kin op haar knieën.
Haar naakte borsten geplet tegen haar bovenbenen.
Verankert door omklemmende armen.
Waarvan de vingers van beide handen zich leken te versmelten.
Wezenloos starend in de vlam.
Zien hoe hij opbrand en het kaarsenvet als kleine lavastroompjes
neerstorten langs de verminkte kaars.
Haar leven in een waas.
Hoe kan een vlam je redden van de hel?
Ze spuugt haar vingers nat en knijpt de vlam uit.
De lont brand in haar vingertoppen.
Een traan springt in haar ogen.
Maar wij zien het niet.
Het is donker!
05.30
Ijsberend loopt ze door de kamer.
Rondjes trekkend om de tafel.
Zoveel emoties razen door haar hoofd.
Zelfmedelijden, angst, verdriet, kwaadheid.
Zo huilt ze...
Dan kruipt ze ineen.
Waarom is de vraag....waarom ik?
Om dan te ontploffen van woede.
Waarna intens verdriet weer de overhand neemt.
Gevolgd door een huilbui.
Dit razen in haar hoofd helpt niet mee.
Rust is wat ze nodig heeft.
Twee mooie armen om haar heen.
Die haar vasthouden als ze schokt van verdriet.
Die haar tranen drogen met zijn of haar aanraking.
Die de pijn wegneemt door haar te kussen.
En nu vind ze zichzelf hier bij het kastje met die la.
En als ze het open schuift omklemt haar hand de knop.
Maar haar andere hand neemt het ding eruit.
Ze drukt het tegen haar hoofd.
Stopt het in haar mond.
En zachtjes zegt ze......pang, pang.
En een nieuwe dag brengt hernieuwde moed.
Eerst maar dat verdomde telefoontje plegen.
En terwijl ze met haar afdelingschef belt kijkt ze naar
het wapen dat op de grond ligt.
Het lege glas wijn en de uitgedrukte peuken in de asbak.
De vernietigingsdrang neemt iedere nacht de overhand.
"Dank je wel" antwoord ze als antwoord op de beterschap wens van haar chef.
De telefoontjes van haar collega's zullen nu wel snel volgen.
Weer iets waar ze niks me kan.
Het maakt haar waarschijnlijk nog kwetsbaarder dan ze al is.
Verantwoording afleggen...please....
Daar zit ze niet op te wachten.
Als ze het wapen terug heeft gelegd en de asbak geleegt.
Het glas heeft omgespoeld verdwijnt ze richting badkamer.
Een koude douche zal wonderen doen.
En als ze haar lichaam aan de buitenzijde reinigt...
Wordt de douchestraal warmer en warmer.
Damp slaat van haar lijf.
En met haar vinger schrijft ze op de douchedeur....
De vreselijkste woorden die ze kan verzinnen.
Om ze daarna met haar tong weg te likken.
Ze drukt haar borsten tegen de glazen douchedeur en steekt
haar kont naar achteren.
De hete stralen water besproeien haar billen.
Heet gutst het tussen haar bilnaad door op haar opgezwollen schaamlippen.
Verder komt ze weer niet in haar fantasie.
Weer onderdrukt ze iedere aanval van geiligheid.
Vooral als haar ogen vallen op haar laatst geschreven woorden op de douchedeur.
..Sterf Trut..
Ik probeer het op honderden manieren neer te tikken.
...maar het lukt me niet.
...
Ik ben verminkt.
Ben mijn vrouwelijkheid kwijt.
....
Geen schim van wie ik was.
Ooit eens.
Ik weet niet of ik dit geestelijk te boven kom.
..ik weet het gewoon weg niet meer.
.....
Het is zo nutteloos wat ik schrijf.
Zelfs de woorden zijn leeg.
Zonder passie...zonder behoefte.
Maakt het uit dat ik nu huil terwijl ik dit schrijf.
Ik heb mezelf geanalizeerd en begrijp zelf nu ook waarom ik Jet en Eva in mijn leven heb verzonnen.
Jet staat voor mijn grote, onbereikbare liefde.
En Eva staat voor de vrouw die verliefd op mij werd.
En waarom werd Eva verliefd op mij?
Waarschijnlijk omdat ik in die fase in mijn leven iemand nodig had die nog steeds van mij kon houden.
Omdat ik daar zelf heel veel moeite mee had / heb.
Ik ben immers geen vrouw meer in het woord van vrouw zijn.
Ik kom er niet meer door bij de keurslager.
Wijf zonder tieten en ook nog der ballen verloren.
Gevlucht voor de pijn, die in het buitenland net zo zeer doet als thuis.
Gevlucht voor contact, omdat ik niet meer IK ben.
Alles is veranderd in mijn leven.
Was ik al eenzaam en alleen...ben ik nu eenzaam en alleender...
Kan ik niet terug vallen op mijn lijf om die leegte af en toe te vullen door op zoek te gaan naar een partner.
Ik schaam me voor wat ik ben.
Lichaamlijk vernietigd en geslacht.
Eva hield van mij, om hoe ik was....staat voor iets dat ik ooit nog eens hoop te vinden.
Liefde in een pure vorm.
Iemand die zijn of haar handen over mijn borst streelt en me in de ogen kijkt en zegt dat ik mooi ben.
Mooi om wat ik ben.
Die mij mijn schaamte wegneemt, die mij van binnen weer vrouw laat voelen.
Henriette staat voor mooie vrouw met kleine tietjes....voor zoals ik zou kunnen zijn.
Nog steeds begeert en mooi.
Klein staat voor geamputeerd.
Blond staat voor more fun, staat voor ideaalbeeld......staat voor leugen, vrees ik.
Natuurlijk wordt ik nooit een Jet.
En natuurlijk zal ik nooit een Eva op mijn pad vinden.
Maar zij staan voor wat ik voel en hoop en droom.
I promise never 2 make art again.
(heb ik ooit ergens gelezen)
En heeft dit Jet en Eva syndroom mij geholpen?
JA & NEE......pure afleiding.
Een Verhaal.
Gebaseerd op mijn gevoelens.
Wat is de definitie van schizofrenie?.. betekent letterlijk "gespleten geest".
Hou het er maar op dat ik zo gek als een deur ben.
(dat is wat mij op de been houd ....
Daar waar ik het licht ben..
En opgeslokt word door de duisternis.
Daar waar ik vecht om mijn licht te zijn.
Daar ben jij......
Mijn schaduw.
Jij die mij werpt in het licht.
Zodat ik mezelf kan zien.
Maar mijn schaduw is duister.
Gemaakt uit het donker.
Jij volgt mij waar ik ook maar ga.
En ik kan je slechts van me afwerpen...
In het duister.
Daar waar mijn licht niet meer schijnt.
~~~~
Ben ik het licht?
Ben ik het Donker?
Licht in mijn hoofd, donker in mijn hart.
Onder het douchen vreselijk gegild.
Het verlicht iets.
Het lucht even op.
Tranen vallen op mijn kots.
Gal drupt van mijn kin.
Het is zo donker om me heen.
Ik vraag me af of ik ooit nog dat verlichtend veertje in mijn hart zal voelen.
Dat dingetje dat mijn hartje op hol brengt bij zomersweer.
Bij een verse regenbui.
Nu kijk ik slechts naar buiten en voel de kou.
Is het een straf?
Voor al mijn waanzinnige uitspattingen.
Voor mijn zondig gedrag en gedachten?
Vroeger zou ik zijn verbrand....als heks.
Of gestenigd..
Verbannen uit mijn dorp, om een eenzaam leven te l(ij)eiden.
Maar ik verlang zo naar mijn naaktheid.
Mijn gevoel van verlies.
Verlies van besef, over genomen door drang en lust.
Dat verlies mis ik sterk.
Maar ik kan me er niet toe zetten.
Ik kan niet verrijzen uit mijn eigen schaduw.
Alle steegjes lopen dood.
Alle bossen zijn te kaal.
Zou in mijn blote kont de dijk...(nog niet klaar) op willen rennen.
De wind tegen.
En met een groot stomp voorwerp mezelf neuken.
Kijkend over dat water.
Dat oneindig gevoel in mijn kop.
Dat het me niets kan verdomme.
KIJK MIJ STAAN.
Kijk hoe ik mezelf bewerk en me naar een ongekend hoogtepunt neuk.
Zou me weer eens willen schamen.....
Schamen voor mijn uitspattingen.
Om er toch stiekem diep van te genieten.
Maar opeens moet genot samengaan met gevoel.
Met een achtergrond.
Ik mag mijn lot niet verder tarten.
Klinkt zo stupide...weet het.
Ik had een verbond met de Duivel.
Nu zoek ik een deal met God...weet wie.
Kind zondig toch niet langer...
Gebruik je lijf niet voor ......
Je wordt blind....of krijgt kanker!
Kanker kanker kanker kanker kanker kanker kanker
kanker kanker kanker.........ka..
In de Bosrand staan om te beseffen dat het niet meer loont om mijn kleren uit te trekken.
Dat ik naar mezelf kijk..... en niet meer van me hou!
Een vrouw zoals een jongen.
Een knaap zoals een jonge vrouw.
Met de benen van..(daar is ze weer) Wende.
En het lichaam van een man.
Vrouwen met kleine borstjes en flinke benen...
Daar krijg ik het benauwd van.
Neem een Wende, een Dementieva...(tennister)
Krachtig, jongensachtig.
Maar Oh zo vrouwelijk.
Geen wonder dat ik zo Bi als de klere ben.
Kan nie kieze he.
Gelukkig hoeft dat ook niet.
In deze/mijn wereld mag ik kiezen.
Zijn we vrij Waar we voor kiezen.
En prijs me dan ook gelukkig dat mijn wiegje hier in NL heeft gestaan.
Bi my Butch.
Bi my Femme.
Bi who you are.
Ik hoef geen kerel, geen wijf.
Ik zoek eerst maar eens naar mezelf.
Daar heb ik al mijn handen vol aan.
Maar een avontuurtje tussendoor...
Met een vrouw of man...of beide...MMhhhh...
Ronde billen.
Buk en zie wat er tussen zit.
Een heerlijke (Kale) zak met zo'n slinger er aan.
Halfhard, met voorvocht drups.
Maak me er maar mee/voor wakker.
Buk nog eens...
En zie haar heuvel, gesperde lippen..rond..rond en nog eens rond.
Waar mannen knokig zijn, vrouwen rond.
Shemale...
Misschien ligt mijn voorkeur in het midden.
Maar een shemale trekt me niet echt.
Weet niet waarom...
Nooit geprobeerd overigens, maar..
Een manwijf!
...nee, ik val voor mooie tengere vrouwen.(uitzonderingen daar gelaten)
Zachtaardig, lief, begrijpend.
Die me wel ff met een strap-on de tering neukt.
Dat dan weer wel.
Vrouwen benen/billen!
Het mooiste wat er is.
Die maken de mooiste neuk bewegingen.
Hoor haar kutje soppen op mijn bovenbeen.
Inspanning met geile ogen en strakke tepels.
Geen vleesklompen van borsten die woest heen en weer slaan.
(kijk/keek naar mezelf)
Een Lul!
Zeker...zeker.
Een rond kontje met een liefst lange lul.
Giga ballen en een strak bovenlijf.
My Guy!
Zie hoe die naar binnen glijd.
Sopgeluiden.
Kutscheetjes, lachen ,Lol.
Dat ik verzuip in je ogen.
Verdrink in lust.
Be my Butch (Cassidy.)...(Sophie)
My Fucking (Sundance) Kid.... (Dylan)
En laten die 2 nu net het tegenovergestelde zijn van elkaar..
Maar ik denk meer aan Sophie terug dan aan Dylan.
(En weer ontkracht ik mezelf)
Dit, omdat ik zelf niet zoveel meemaak op het erotisch vlak.
Dan ga je denken..denken.
Ik moet het nodig weer eens doen!
Verzuipen in de vetrolletjes van Sophie.
Haar billen die je met beide handen opzij moet zetten
om bij haar neukgleuf te komen.
GEILLLL!!!
(Sorry Sophie, maar ooit hebben we er om gelachen...)
En ik bedoel het niet gemeen.
(Ook al klinkt dat zo)
Misschien lees je dit wel weer.
En kom je langs om mij te straffen.....
En maar denken...en maar denken....
Maak je Hoofd leeg met een nieuwe tred.
Leer weer lopen om de pas er in te zetten.
Hoofd omhoog, en hoor je hartslag.
Zwaai je armen langs je lijf.
Adem het voorjaarswindje.
Adem opnieuw...en opnieuw...
Geen pas op de plaats meer, kijk vooruit.
Kijk over het water van mijn Ijsselmeer.
Zie hoe de bladeren Nu al proberen om blad te zijn.
Sprietjes uit de grond, als tekens van nieuw leven.
Dana Zonder Borsten maar met een hart dat kloppen blijft.
Nu ben ik mijn eigen manvrouw.
En met een strap-on voor de spiegel......
Huil ik nog steeds om wie ik was.
Één ding weet ik zeker...NIEMAND zal mij ooit nog naakt aanschouwen.
Eerst maar zelf dit verlies verwerken.
JA! KOM MAAR OP, IK IS GEIL!!!
En toen ik mijn lijf begon te strelen en mijn speeltjes klaar stonden...
Toen ebte het gevoel weg.
En maakte plaats voor intens verdriet.
Mijn lijf..mijn heerlijke lijf...was niet meer.
Daar waar mijn handen zo goed de weg konden vinden.
Daar liep ik vast bij mijn bovenlijf.
En in mijn bovenkamer.
De knop ging om en mijn benen sloten zich vol schaamte en verdrietjes.
Het zit tussen de oren..Ik vind mijn lijf haast walgelijk.
Of dat wat er van over is...
Het gemis....het gevoel...
Kijk ik naar mijn toet zie ik een weerzinwekkend gelaat.
Kijk ik naar mijn bovenlichaam ben ik dus gewoon verminkt.
Niets vrouwelijkst meer aan.
Geloof me, daar droog je van op hoor.
Het is niet zo dat ik nu terugval en zielig ga zitten doen.
NEE....i'm getting stronger every day...
Maar....het valt niet mee.
Liep ik vannacht door de wijk.
kon niet slapen en ging richting bekend terrein.
Daar waar het moest opdoemen in de schemer..
Daar was het akelig donker.
Even liep ik verder door, de duisternis in.
Mijn pad, mijn wandelingen naar de plek van mijn diepste verlangens.
Daar waar ik en Annet onze uitspattingen beleefd hebben.
Daar lag nu een groot gapend gat.
Slechts nog omringd door een paar bomen.
DE HUFTERS.
Ze hebben mijn bosrand verkracht.
Ontbost, aangerand achter gelaten.
De omgezaagde stronken, verminkt in de prut liggend.
Even was ik stom verbaasd.
Om daarna boos te worden.
Ben er vandaag met daglicht naartoe gegaan.
En vol afschuw gekeken hoe troosteloos dat stukje natuur erbij ligt.
Een slachtpartij van kreupelhout en boomstronken.
Alles word geruimd.
Geen idee wat er gaat komen.
Maar het ziet er nu zo doods uit.
Ik loop er op af en traceer de plekken waarvan ik denk dat ik daar heb gelopen, gelegen, gegeild.
Blijft dan niets het zelfde?
Een heimwee gevoel krijg ik er van.
Mijn Bosrand, dat stukje natuur wat mij heeft doen blootgeven.
Mijn lust, mijn daden, mijn liefde voor....
"Zonde he" klinkt het plots naast me.
Een man, denk in de veertig staat naast me.
Een hardloper, jogger.
"Eeuwig zonde" antwoord ik terug.
"Heb ik jou niet eens op de dijk gezien?"
BAM!....ik voel een gloed opkomen.
GESNAPT!!...AAHHHHHHHH.
"Jij liep toch ook altijd op de dijk?".
"Lekker is dat he".
"Maar ja, dat word geloof ik 2012 voordat we daar weer over kunnen hardlopen".
Even blijft het stil.
Ik knik zachtjes en kijk naar de grond.
"Dat van die dijk, dat snap ik..dat is nodig".
"Maar dit, dit is zonde".
Daarna loopt hij weg.
Ik kijk hem nog na.
En ik ken hem echt niet.
Ik heb hem nog nooit eerder gezien.
Maar hij mij wel dus.
...en ik maar denken dat ik nooit gezien werd.
Ik kleur bij die gedachten weer rood.
Ik lach en kijk naar mijn mooiste herinneringen van de afgelopen tijd.
Heel misschien heeft hij me wel eens zien vingeren.
Of me in mijn blootje gezien....
Mijn hart maakt een klein sprongetje.
En dat gevoel daarbij....
Jippie.....dat gevoel daarbij....
Ik krijg een tinteling in mijn borsten..maar dat kan niet.
En toch krijg ik die tinteling.
Het zit hem niet in mijn borsten...
Het zit in mijn hart.
Even kijk ik nog naar mijn plekje...
Om hoofdschuddend naar huis te gaan.
...Hufters!
Ik heb besloten om vannacht afscheid te gaan nemen van mijn Bosrand.
Als voor dood ligt hij daar.
Zijn laatste adem uitstotend.
Hij wacht op mij.
En ik zal in mijn te grote groene regenlaarzen en in slechts een t-shirt gehuld afscheid nemen.
Mijn kut zal vrij ademen en schuren langs stervende stammen.
Mijn pis zal als levensnectar nog eenmaal vloeien.
In de hoop dat ik met het sterven van mijn stukje bos.
Een nieuw groen hart krijg.
Die mij opnieuw zal laten genieten van het naakt zijn in moeder natuur.
Raar eigenlijk.
Om je bloot te geven als het donkert buiten en de meeste mensen op een oor liggen.
En daar ging ik.
Ik was moe en had niet echt zin.
Niet in de zin van.
Ik was meer somber dan geil.
Alhoewel dat gevoel sudderde.
En die grote groene regenlaarzen maakte het geheel nog minder sexy.
Muts op dikke lange tot over de knie winterjas aan.
Daar onder een groen/bruin shirt korte mouw, blote buik.
Slip..spier wit..met voorbedachte rade.
En dus die grote groene regenlaarzen.
Eerst thuis voor de spiegel mezelf bekeken.
En mijn blokkades opzij geschoven.
Het zou donker zijn, aardedonker zijn.
Dus...lul niet trut.
Geen hond die je ziet.
Zelfs al ben je niet meer die Dana.
Die Dana van toen.
Maar ik wilde wel heen als de oude geile prutspattende Dana.
Die ik ooit geweest was.
Om zeg maar afscheid te nemen, en om opnieuw iets te beginnen.
Ik zou sowieso niets wilds doen...
En om te gaan liggen rollen als een loopse teef..
Nee dat zou mijn gezondheid niet ten goede komen.
Maar.....die jeuk he..
Stil was het.
En stil was het eigenlijk nooit geweest daar.
Geen geluiden van takken die bewogen door de wind.
Het kraken van...zodat je dacht dat er altijd wel iets was.
En dat dat dan mijn adrenaline deed gieren van angst en spanning.
Daar stond ik.
Houtsnippers vermengd met drassige aarde.
Open en bloot.
Ik liep naar 2 overgebleven bomen toe.
(nu ook geveld)
Even schoot er iets door mijn hoofd van prinses Irene?
Die lult ook tegen bomen geloof ik..(correct me if I'm wrong)
Voelde me eenzaam en niet geil.
Voelde het schors en streelde de stam.
Mijn jas gleed van mijn schouders.
Alles ging meerendeels op de tast.
Echt aardedonker.
Mijn slip leek wel fluorescerend.
Ik zette me op mijn kont en draaide mijn billen in de prut.
Sloeg mijn benen om de stam.
Omarmde de stam van de boom en drukte voorzichtig mijn bovenlichaam tegen de stam.
Alsof we uit het oog verloren vriendjes waren.
De aanblik van mijn besmeurde witte slip gaf me een geilsteek in mijn kut.
Een soort buikpijn van genot.
En je mag best weten dat ik toen ff een potje gejankt heb.
Gewoon...omdat.
Toen ik uit gesnotterd was liet ik me achterover vallen.
Een dik sopend geluid.
Daan zat dik in de shit.
Het was drassiger dan gedacht.
Mijn muts gleed voor mijn ogen en ik trok hem af.
Ik spreidde mijn armen en benen...(met moeite)
En keek omhoog.
Vage gedachten gingen door me heen.
Ik was niet geil maar ik trok mijn benen op en trok mijn slip uit.
Ik stond op en gooide het stukje stof zo ver mogelijk weg.
Wat weer zeer deed aan mijn bovenlijf.....
Ging opnieuw in de prut zitten en verschoof mijn billen.
Kale Blote Kut Dana met haar Reet in de Prut.
Geiler kon toch niet?
Mijn shirt is niet uit geweest.
Mijn laarzen wel.
Moest daarna op zoek naar mijn muts en jas.
En mijn laarzen stonden als kleine boomstronkjes in de klefe aarde..
Natuurlijk moest ik piesen...
Dikke hete stralen pis uit mijn opgezette kut.
Daar word ik toch zo geil van.
En als afscheid als aandenken heeft de daan zich gevingerd bij een van de laatste bomen.
...Het ging moeizaam, maar het moest.
Ik moest de barriere nemen.
Zoiets van, als het nu niet lukt...dan lukt het nooit meer.
Zit in mijn kop.
Werd geil en dacht aan mijn littekens.
Vinger door....lach...vertwijfel...traan....geil lach..vingers..diep.
Diep doorhalen en bespeel snel je clit.
Heet....OHhhhh.....borsten......GIL......pis....pis heet....Gevoel...
Godver de godverdOMMMMMMMMMAAAAAAAAAAAAAAAhhhhhhh
Kan niet zeggen dat het het ultieme komen was.
Integendeel.
Maar het voelde als een overwinning.
Een overwinning op mezelf.
Op de weg terug vond ik toch nog mijn slip.
Ben terug gegaan de boom gekust en mijn slip er in gehangen.
In de verte zag ik het witte ding...nou ja wit...nog hangen.
En weer kreeg ik een kriebel in mijn vieze prutkut.
.....Ik heb nog gevoel!
13 APRIL TWEEDUIZENDNEGEN
SABBATICAL
Religieuze beelden versiert met kerstverlichting staren mij vanuit ieder huis toe.
Zwerfhonden houden razzia's, zodra een brommer voorbij knettert word de achtervolging ingezet.
De warme wind doet het stof opwaaien en het is maar goed dat ik een zonnebril draag.
Mijn haar voelt droog en piekerig aan.
Ik loop weer een straat in.
In de verte zie ik heuvellandschappen.
Een kudde schapen drijft zichzelf door de straat en loopt netjes om mij heen.
GOING 2 GOZO...
Aan het zwembad van haar farmhouse overziet zij haar leven.
Lopend op teenslippers in korte broek en shirt...
De straten lijken op oude spagetti-western ghost-towns.
Stoffig en dor.
Honden blaffen.
Katholiek en vroom.
Rust en warmte.
Ik ga op vakantie en neem mee...
Niets!
Ik laat mijn bagage thuis om hier nieuwe op te doen.
Terug in de tijd lijkt het hier...
Gemoedelijk......
Hier kan ik aansterken...vergeten....opnieuw beginnen.
Zo lang als nodig is.
Italiaans leren misschien?
Leren geloven....
Leren bidden.
Mijn windmolens bevechten.
*******
****
*
Het regent als ik aan kom.
Het regent hier eigenlijk nooit.
Maar nu hoor ik het donderen in de verte.
Een home sweet home lijstje is het eerste wat mij opvalt als ik als een verzopen kat binnen stap.
De eigenares geeft me de sleutel en veegt mijn haren voor mijn gezicht weg.
Ze lacht en zegt: Welcome lady....have a nice life.
..............have a nice life?
Of zei ze gewoon have a nice time!?
Ze lijkt op die au pair van gooise vrouwen.
Zo'n klein pittig ding met een te kort rokje.
Haar zwarte kousen zie ik overgaan in haar donker getinte huidskleur van haar benen.
Een vleugje jarretelle schimpt aan mij voorbij.
Ik streel het lijstje met home sweet home, het is stoffig.
Net zoals het hele interieur.
Het oogt stoffig en droog.
De regen loopt onder de voordeur door naar binnen.
No good weather mam..
Nee, zeker niet.
Ik ben hondsmoe van de reis en door nat.
Maar ik heb het niet koud, integendeel zelfs.
Het is verkoelend en verfrist me.
This is your key lady....welcome.
Ze lacht en sluit de deur achter zich.
Een blik door het appartement geeft me een heimwee gevoel.
Maar ik ben te moe.
De zon is reeds onder en een windje jaagt zich door de horren naar binnen.
Even kijk ik naar buiten, en een lacht vult mijn gezicht.
Jezus! wat een goddelijk uitzicht.
Voor zover als ik het nu kan zien.
Vreemde buitenlandse geluiden snerpen door de avond.
Een torenklok luid nog vaag in de verte.
Een lauw stoffig bed staat in de hoek.
Ik zet mijn kont er op en voel hoe ik overmand wordt door slaap.
Morgen verder denk ik.
Ik kijk opnieuw naar het lijstje aan de muur.
Tja....dit is het dan.
Home sweet home.
Toen ik vrijdag in de Prof.tulpstraat in Amsterdam liep en even stilstond en keek naar
de ingang van het Amstel Hotel....
Voelde ik een zacht zonnetje op mijn gelaat.
Hoe is het mogelijk 20 november 2009.
Om hier te staan en het lijkt op een voorjaarszonnetje dat aan kracht lijkt te winnen in plaats van in te boeten.
Als een veel te dure Bentley? voor de uitgang parkeert van het hotel en er een be-pette chauffeur uitstapt,
druk ik mijn eigen capone hoed iets dieper naar beneden en druk hem schuin weg zodat de zon net niet in mijn ogen schijnt. Een pracht hoed, opgedoken op een rommelmarkt.
Zit als gegoten en voelde meteen goed aan.
Mooie zwarte broek aan met een wit overhemd en een zwart colbert met iets van een rosé vleug.
En een thinkpinkriem die het geheel leuk accentueert.
Beetje Dana the Butch zeg maar.
In mijn broekzak rommelde ik wat met mijn net gekochte en reeds uitgepakte lustballetjes.
Een lekker speels gevoel van de gewichtjes die heen en weer bewegen in een omhulsel van latex.
Wende zette haar nummer sunday morning in, in mijn hoofd en zacht neuriede ik voor me uit.
Even dat gevoel van niets.....
Niets moeten, niets hoeven.
Gewoon even helemaal niets.
Het geluid van de in de straat verderop bouwvakkende bouwvakkers leek te verstommen.
Net zoals het geluid van het verkeer en de omgeving.
God wat had ik een zin om nu hier in Amsterdam te wonen.
NU op dit moment!
En ja, wat zal ik het nog gaan missen straks.
Maar nu even niet.
Nu ben ik Amsterdam
Het Amsterdam waar ik me altijd zo vrij heb gevoeld.
Omdat je er kunt zijn wie je wilt zijn.
Tenminste in gedachten dan.
.........
Euhhh...hallo meneer, weet u misschien de weg naar......ohh sorry....mevrouw.
Het heeft heel lang geduurd voordat de pijn weg ging.
Voordat mijn boosheid over ging in een glimlach.
En ik de humor er wel van kon inzien.
Fuck it!
Ik ben Dana, maak ervan wat je wilt.